Prolog...

Moje życie. Dwa wielkie słowa, które nie każdy docenia, nie doceniamy tego co mamy, nie cieszymy się życiem, które tak naprawdę jest bardzo cenne. Mamy jedno życie, ale nie potrafimy go dobrze docenić, popełniamy błędy, ale każdy je popełnia, ale czy jak już sobie to uświadamiamy to zastanawiamy się nad nimi? Czy zastanawiamy co zrobić, aby je poprawić? Co zrobić, aby poprawić swoje życie? Jest krótka, odpowiedź na to pytanie. Nie. Dopiero gdy przeżyjemy jakieś traumatyczne wydarzenie, uświadamiamy sobie jak te życie jest ważne, jak bardzo byśmy chcieli znów być szczęśliwi, znów mieć uśmiech na twarzy, śmiać się z byle czego, spełniać swoje marzenia, za równo te małe jak i te największe, żyć beztrosko, umawiać się NIE z przymusu z przyjaciółmi, umawiać z chłopakami, śmiać się z życia, które codziennie sprawia nam niespodzianki.

Nikt tego nie zrozumie, gdy sam tego nie przeżyje, nie każdy człowiek wie jak to jest walczyć o każdy dzień, żyć, bo się żyje, uśmiechać się dla pozoru, gdy nasze wnętrze umiera.

Ja mogę to powiedzieć. Jest to najgorsze, co może spotkać człowieka i naprawdę nikomu tego nie życzę, nawet największemu wrogowi...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
I mamy prolog :) Mam nadzieję, że wam się spodoba :)
TERAZ KAŻDY MOŻE KOMENTOWAĆ, MUSIAŁAM COŚ ZMIENIĆ W USTAWIENIACH
Pozdrawiam:*

Mój ask
ask.fm/Juliaaaa235
CZYTASZ=KOMENTUJESZ